Ebola in Zaïre, SARS in Hongkong, Gekkekoeienziekte in Nederland, processierupsen in het Brabantse land, sprinkhanenplaag in Kenia, overstromingen in Venetië, bosbranden in Australië, buxusmotten in mijn achtertuin, Februari-stormen in Europa… Zo maar wat pandemieën en natuurrampen, groot en klein, die ik uit de losse pols schud.
Ondanks dit alles, keken wij met zijn allen de andere kant op. Was het de ver-van-mijn-bed show. Alleen deze keer niet. Wij proberen met man en macht uit het (IC-)bed te blijven. En zijn collectief bang geworden. Bang voor onze toekomst en die van onze kinderen, bang om ziek te worden.
Charles heeft het, Johnson heeft, zelf onze Youp heeft het
We zien iedere dag de oplopende staafdiagrammen waarin ons duidelijk wordt gemaakt welke leeftijdscategorie nu weer de klappen krijgt, hoeveel IC-opnames er vandaag zijn bijgekomen en hoeveel doden het totaal telt. De wereldkaart kleurt steeds donkerder.
Niemand wordt ontzien. Kroonprins Charles ligt met een overbezorgde Camilla aan zijn zijde nu te hoesten in zijn Engelse master bedroom. Ook de Engelse premier Johnson lukte het nog maar net om met zijn zieke corona lichaam een brief aan het volk te schrijven dat zij hun handen beter moeten wassen. En zelfs de Duitse Iron Lady Merkel wordt nu gedwongen haar kostbare tijd in quarantaine door te brengen omdat haar lijfarts door het coronavirus is geveld (wat doet zij met die man????). Maar ook onze eigen Youp heeft corona en dat terwijl hij het 2 columns geleden nog puberaal bagatelliseerde.
Er was eens…
We worden nu keihard gedwongen om binnen te blijven. Na te denken. Te relativeren. Met name te resetten.
De natuur is nu aan zet, en roept ons keihard tot de orde. Boos om de 10 miljoen ton plastic afval die wij jaarlijks (!) in de oceanen dumpen. Met als gevolg dat er in 2050 meer plastic in de zee dobbert dan vissen zwemmen. Boos om de ontbossing van het tropisch regenwoud, waardoor dieren en planten verdwijnen. Boos om de stikstofverhoging omdat wij teveel, te vaak en te ver vliegen. Maar ook boos op de stropers van dieren. Neushoorns, oerang oetans, luipaarden, reuzenotters, vossen… zij zijn binnenkort verleden tijd. Als wij zo doorgaan, tenminste.
Stel je voor dat wij met het schaamrood op de kaken onze kleinkinderen alleen nog maar sprookjes kunnen vertellen. ‘Er was eens vis, die in de oceaan zwom. En een neushoorn, oerang oetan en luipaard die samen in de Afrikaanse natuur leefden….’. En dat je kleinkind dan roept: ‘Oma, doe niet zo gek. Waar heb je het over?’
Ode aan de soldaten
En dan opeens worden we opgeroepen om op 17 maart om 20.00 uur keihard te klappen voor onze zorgmedewerkers. Voor de verpleegsters, artsen, thuiszorgmedewerkers en het ambulancepersoneel, die dag en nacht met gevaar voor eigen leven klaar staan in de strijd tegen het virus. Zelfs onze Max en Alex geven viraal het goede voorbeeld om 3 minuten lang met hun kroost met deksel en al voor hun onderkomen te gaan slaan.
Het werd een landelijke ode aan onze ‘soldaten’ die in de frontlinies staan. Het woord is al bedacht: het zorgapplaus. Applaus die deze doelgroep, sinds kort vitale beroepen wordt genoemd, allang had moeten krijgen. Zonder het te moeten afdwingen op het Malieveld. ‘Shame on us’! Naast 1 minuut stilte op 4 mei, stel ik daarom voor om jaarlijks op 17 maart 3 minuten lang herrie te maken.
Virusvocabulaire
Door het missen van de Olympische Spelen, evenals het WK-voetbal, en niet te vergeten de races in Zandvoort (ben ik even blij), wordt het spelen van spelletjes populair. Op 1,5 meter van elkaar weliswaar.
Mijn favoriet is en blijft scrabble. Met name door de creatieve uitbreiding van onze Nederlandse taal in maar liefst 2 weken tijd. De talrijke door mij genomineerde woorden van 2020, het zogenaamde virusvocabulaire, zorgen namelijk voor veel punten. Opeens komen hele zinnen bij mij boven:
Nadat hij dagenlang in thuisquantaine zich aan sociale onthouding had gehouden, ging hij tijdens het ouderuurtje coronahamsteren, waarna hij hamsterspijt kreeg en zich een coronatokkie voelde. Hij gaf het ruiterlijk toe tijdens de virtuele Vrijmibo, hopende dat de coronadreiger op tijd wordt ingedamd door het creëren van de groepsimmuniteit tijdens de mitigatiefase….
Ofwel: houd (afstand) van elkaar en onze kwetsbare natuur!
Auteur:
Marion Welling – Welling Search – www.wellingsearch.nl – 30 maart 2020